martes, 20 de novembro de 2018

DÍA 25 DE NOVEMBRO, DÍA CONTRA A VIOLENCIA DE XÉNERO

Ao longo do mes de novembro estamos traballando para concienciar a todo o mundo da necesidade de parar esta violencia que, por desgraza, segue estando presente nas nosas vidas.
Somos o futuro e non imos quedar calados nin caladas para esixir que esta violencia remate xa!
Nós, os alumnos e alumnas de 2ºESOB, redactamos un manifesto que amosa o noso sentir sobre este día, puxémoslle voz, e Noa, a nosa compañeira, debuxou a ilustración. 


MANIFESTO CONTRA A VIOLENCIA DE XÉNERO

NÓS, os alumnos e alumnas de 2ºESOB do IES MURALLA ROMANA, manifestamos e berramos que estamos fartos e fartas:

- das ameazas físicas e psicolóxicas que sofren as mulleres.
- das discusións de parella que leven a pelexas que traen consecuencias extremas e graves.
- do acoso sexual que sofren as mulleres.
- das humillacións que provocan os homes para converter as mulleres en escravas.
-da chantaxe emocional que provocan os homes machistas e controladores para que a muller viva totalmente illada.
- das violacións que sofren as mulleres por consideralas “ presas fáciles”.

En resumo, do maltrato que sofre a muller por ser muller.

E POR ISO ESIXIMOS QUE:

- as persoas se respecten mutuamente.
- que haxa igualdade entre homes e mulleres.
- que non se traten ás mulleres como obxectos, xa que somos persoas.
- que as futuras xeracións se críen sen estes estereotipos.
- que as mulleres nunca teñan que volver chamar ao 016 porque non o necesitan.
- que as persoas entendan o que é o verdadeiro amor.

EN DEFINITIVA:

queremos deixar ben claro que, entre todos e todas NÓS, conseguiremos un mundo sen violencia de xénero, porque a nosa voz chegará e sonará nos oídos de todo o mundo lembrando que:  O AMOR NUNCA FAI DANO!


Ás nosas compañeiras de fpbásica ( 2ºPEIEST)   escribiron textos nos que transmiten a súa visión sobre este gravísimo problema

Parece que cada día a sociedade ten menos cultura, xa que o machismo está á orde do día e o feminismo esaxérano moitas veces ata o punto de entendelo como “hembrismo” .
A violencia de xénero nas parellas adóitase  normalizar ou ocultar por medo.
Eu defendo a igualdade e espero que no futuro esta situación cambie.
Tania 

Normalizar un tema como el maltrato en pleno siglo XXI puede ser de todo menos algo que pueda pasar desapercibido. La lucha que deberíamos llevar en contra de este tema no es ni la mitad de lo que estamos haciendo para evitarlo.
A día de hoy, ¿cuántas mujeres conoces tú que no hayan sufrido algún tipo de micromachismo, como por ejemplo que alguien que no las conoce de nada las halagara de manera imprudente? ?¿Cuántas amigas te han dicho a ti:  avísame cuando llegues a casa? o cuántas veces te ha dicho tu madre: ¡ no vuelvas sola a casa!, o ¡vete siempre acompañada! ¿Por qué tenemos que tener ese tipo de miedos? No encuentro explicación para semejante miedo al que estamos expuestas sólo por ser mujer.
Para mí, lo que hace falta en esta sociedad es respeto, un respeto necesario. Voy a poner un ejemplo: “me gusta mucho una chica y me parece guapísima”.Si esta frase la dice un chico con respeto no haría absolutamente nada agresivo o incómodo, en cambio, hoy en día te lo dirán de cualquier modo, menos agradable y amable.
Empecemos a luchar un poco más por el respeto. Sé que es muy difícil terminar con algo tan grande como el maltrato o el machismo, pero no es imposible. Busquemos un poco más de cordura y conciencia, porque puede que hoy no seas tú, pero, ¿te gustaría serlo algún día? Yo creo que no. NO LO PERMITAMOS!
Yesenia


Estamos nun mundo onde está demasiado normalizado o machismo, aínda que existan persoas que queiran aparentar o contrario.
Pequenos xestos como deixar pasar a unha muller diante ou que un home sexa felicitado por facer as tarefas do fogar son micromachismos que hoxe en día están na sociedade. O peor é que moitas persoas que protagonizan estas situación son mulleres.


Antía




María, 1ºESO realizou esta ilustración
Cando nacín todo o mundo pensaba que a miña vida ía ser perfecta, un modelo a seguir, pero isto non foi nin é así.  
Vivo con meus pais e unha irmá pequena, un bebé. Na miña casa vívense continuamente situacións de violencia, todas provocadas por meu pai, un home violento e machista que ten a miña nai totalmente manipulada e sometida. O que fai ela sempre está mal, e por iso lle pega e lle berra. Eu teño 15 anos e nunca me deixou estudar, nin maquillar, nin vestir como eu quero. Un día, o meu pai escoitou unha conversa entre miña nai e eu na que lle contaba que tiña mozo. Nada máis oílo apareceu e comezou a golpearme. Miña nai, por primeira vez en moitos anos, saíu na miña defensa e meteuse no medio para parar o meu pai. Pero este deulle un golpe na cabeza e matouna. Vin morrer a miña nai!
Xamais poderei superar isto e agora ninguén poderá volver atrás.
Antía


Jennifer, 1ºESO 
E logo continuaron redactando microrrelatos: 


Entonces mi respiración se fue acelerando, aquella chica relajada se iba escondiendo en la oscuridad. El miedo se fue demostrando con temblor. Mis lágrimas eran el ejemplo de dolor. Las marcas de mi piel anunciaban un futuro “ lo siento”, “ no va a volver pasar”. Yo escondida de aquel hombre que llamé, “amor”.
Karol

Entón á miña respiración foi acelerándose, aquela rapaza relaxada ía escondéndose na escuridade. O medo foise demostrando con tremor. As miñas bágoas eran o exemplo da dor. As marcas da miña pel anunciaban un futuro “ síntoo”, “ non vai volver pasar”. Eu escondida daquel home que chamei, “ amor”.

Karol


Ella era una madre que aguantaba de todo para que sus hijos no sufrieran. Hasta que un día decidió parar esto. Ahora su vida mejoró y está feliz con sus hijos.
Nerea

Ela tiña unha venda nos ollos, pensaba que non era para tanto, un día, dous… Pasaron meses, ata que chegou o día máis inesperado para ela, o seu último día. Aquel home acabou coa súa vida.
Tania

Papá repite y repite su “ juego” a diario. Mis “para”, no le valen. Mis lágrimas se rinden. Sólo necesito que pare! Mamá, todo irá bien.
Karol

Ela é forte, risueña e alegre, pero un mar de bágoas libres cando está con el. Teñen unha nena pequeniña e simpática, de ollos e cariña tristes despois de “xogar”. Elas, xuntas como nai e filla. Superación e loita.
Karol

Para ela os días cada vez eran máis longos, máis difíciles. Para el, demasiado curtos. Ela calaba, non falaba con ninguén. Só falaba con bágoas.
 Uxía

Son muller e quero loitar por unha vida sen golpes, sen dor, sen sexismo. É duro loitar e non poder actuar. Somos persoas, non xoguetes!
Uxía

Toda una vida sufriendo por dos razones. Ella era maltratada, pero su mayor dolor era que su hijo no hablaba, sólo lloraba.
Ángela

Ao chegar á casa só gritos e berros. Só un temor, encontrar a súa nai morta.
Ángela

Un silencio profundo roto por bágoas e golpes. Para min xa non hai días nin meses, só un temor: que el volva.

Ángela

Mamá, vuelve!
Llegué a casa, todo seguía igual. Discusión tras discusión, pero esta vez la discusión fue mortal. Ahí estaba ella, ojalá pudiese volver…!

Yesenia

Loitei contra ti porque, antes de ser túa unha soa vez máis, quero lembrarche que son libre e, sobre todo, son muller!
Yesenia

É outro día máis que me levanto e me doe todo. Fago un esforzo e vou ao baño, mírome ao espello e só vexo os ollos inchados, os brazos e as pernas con cortes e golpes. Pero o que máis me doe é a alma.
Silvia

El sonido era como cuando caen los rayos, y el silencio de los demás era lo que más dolía. Todos lo veían y escuchaban, pero nadie la ayudaba. Sufriendo en silencio sin decir nada lloraba por cada esquina de la casa. Un día su sufrimiento acabó de la peor manera, pero ahora eran los demás quienes lloraban.
Carla

Todo ao principio era moi bonito. El era un bo home, ata que un día chegou borracho e eu non vin vir o golpe, e entón o meu mundo caeu. Pasei meses así e, aínda que ninguén fixo nada, enchinme de valor e acabei coa dor.
Carla

Ella no podía salir sola de casa, pero pensaba que era por su seguridad. Cada día que pasaba aumentaban más los reproches hacia las cosas que hacía. Ella temía cuando él llegaba. Gritos y gritos… Ya no aguantaba más. Se plantó, se echó a la calle y alzó su voz. Se separó de él y su vida cambió por fin. Ahora era libre.
Ángela

Mamá, vuelve!
Llegué a casa, todo seguía igual. Discusión tras discusión, pero esta vez la discusión fue mortal. Ahí estaba ella. ¡Ojalá pudiese volver…!
Yesenia



Tanto chorei que nas miñas bágoas afoguei. Desexei non volver velo na miña vida. Acabei sentindo medo, pero moita paz por perder de vista a ese ser.  Que difícil é desprenderse de ti, pero pódese!
Antía

El amor se convirtió en una pesadilla. Ella era maltratada todos los días. Aguantó mucho, hasta que un día dijo: ¡BASTA!
Nerea

Jennifer, 1ºESO

E LEMBRARON CON POUCAS PALABRAS  ESTA SITUACIÓN QUE É PRECISO CAMBIAR: 


O meu corazón rompeu en cachiños porque o amor non era amor.

Marisa

Bágoas de alegría, non bágoas de medo!
Ángela


Nacín, aguanteino, chorei e morrín nas súas mans.

Antía

Su vida era oscura, pero ella la vivía hasta que un día ya no la dejaron vivir más.
Ángela

Papá gritaba, golpeaba, amenazaba. Mamá lloraba, callaba. 
Silvia 

María, 1ºESO
E remataron a modo de haikus:

Mulleres libres,
moi bonito dicilo:
agora aplícao!
Antía


Confundir querer
con non poder nin vivir
é non quererse.
Antía

A superación
constante e continua,
día a día.
Silvia

Nós, o alumnado de 1ºESO,  traballamos e investigamos para ver como podiamos dicir en moitas linguas: NON Á VIOLENCIA DE XÉNERO. Non sabemos se está ben escrita a mensaxe que queremos transmitir nas linguas que eliximos, pero do que estamos seguros e seguras é que QUE IMOS ACABAR CON ESTA VIOLENCIA. NON O DUBIDEDES!
Compartimos con vós o que imos facendo, porque sabemos que é preciso concienciar a todas as persoas para acabar con este tipo de violencia. 
CONTIUAMOS TRABALLANDO.